Şehirde hava buz gibi keskin
Buğulanmış penceremin ardında gölgem ile baş başayım
Rüzgarlar da çekip gitmiş nedense
Bütün yaprakları dökülmüş ağaçların
Ağır adımlarla çıktığımız merdivenlerden
Bir koşuda iniyoruz sanki
Kuşluk vaktiymiş çocukluğumuz
Ah, ah dediğimiz delikanlı çağımız
Gün batımına doğru bu gidiş bu savruluş
Gittikçe hızlanan bu kayboluş
Defterin sayfaları doldu mu yoksa
El ele tutuştuğumuz sevgililerimiz
Ve hatta dostlarımızdan da eser kalmadı
Konuşacak birini bulmak zorlaştı neredeyse
Herkes bir yerlerde herkes kendi derdinde
Yalnız bir ağacım ben
Şehirde hava buz gibi keskin
Yalnız ağaç/2016