Ha bugün ha yarın derken Hatta iyiden iyiye eyvallah için anı beklerken Seni tanımadan gitseydim üzülürdüm   Oysa çocukluğumuzla gençliğimiz Orta yaşlardaki halet-i ruhiyemiz Göz açıp kapanırcasına bir bir geçip gitti Hepsinden künyemize kazılmış fotoğraflar kaldı Kimi renkli çoğunlukla siyah beyazdı   İlk evimiz ilk göz ağrımız İlk köpeğimiz Ve daha nice sevdiklerimiz Keşkelerle…

  Öylesine yorgundu ki gönlüm Her şeyi bir tarafa bırakıp Çekip gitmek vardı uzaklara Sevgi kırıntısından yoksun vefasızlıklara inat   Bakir bir kasabaya Deniz kenarı veya değil ne fark eder Birkaç ağaç olsundu etrafta ıhlamur kokulu, Bir de köpeğim zilli   Gecenin matemi cabası Rüzgarın,  Dalgaların sessizliği yüreğime iner esasında Sessizlik adım olmuştu nitekim  …

  Biliyor musun Bugünlerde başıma gelen en güzel şey Sabahları seni görmek   Geceden biriktiriyorum arzularımı Havada sen Suda sen Ah bir de şu yıldızlar Sönüp gidiverse erkenden   Sana bağlanmakmış kaderim İnce gülüşlerinle Saçlarının rüzgarında Savrulup gitmekmiş kaderim Bu küçük istasyonda Yollarına gül döküp beklemekmiş kaderim   Yarına kalan Yirmi üç saat elli dokuz…

  Maria’nın bahçesinde dört duvar taştan bir ev İki göz oda bir sofa Birkaç kap kacak bakırdan Göz nuru eski bir şarkı yayılır gramofondan   Maria’nın aklı yorgun kanadı kırık Öyküsü arapsaçı 93 harbinden kalma top vurgunu sanki Kim bilir içinde neler saklı   Bu dünya kime kalmış nerede bunlar Yer aynı yer, gün aynı…