Seni gönlüme düşürmem azıcık geç olsa da Bakıp da göremediğim Sarılara pembelere Şimdi merhaba Uzak çok uzaklardaydı gözlerim Yaşam siyah ile beyaz Geçmişim hatırlanmak istemezdi Yarınım anlamdan yoksun Bugün gökyüzü parlak mavi Gözlerim derinliklerde Sen Usulca akan bir ırmağın sesinde Ve aldığım her nefeste öylece kal Ne olur gitme Aslında…
Güne yokluğunla başlamak can sıkıcı Hâlbuki en iyi arkadaşım sendin zeytin ağacı Yuva yapmıştı dallarına kırlangıçlar Bağırtıları kulağıma sığınmıştı Memleketin bütün gül bahçelerini topladım Bir sen etmedin inan Biz zamanın ötesinde buluşmuştuk seninle Zamanın ötesinde elde avuç dolusu hüzün Buralardayım ama yokum zeytin ağacı Çaresizliğin gizeminde ağlıyorum Kırlangıçların bağırtısı yok artık Yüreğimde…
Kalbim bütün günah sende mi yoksa Bu hüzünlü sayıklamalar nedendir kim bilir Ufukta her zaman soluk renkli gurup vakti Sarı bir güle dönüşmüş sanki gölgesi Ihlamur ağacının altı soğuk kış günü Bir yanım dört duvar pencere dibi Sessizlik yırtınıyor ruhumda canhıraş Avucumda hala saklı nisan yağmuru Kalbim bütün günah sende mi yoksa…
Yarın sabah erken vakitte Tam da gün doğarken hatta Karşı kıyıya giden ilk vapura gel yeniden Sanki ilk kez karşılaşıyoruz gibi yapalım Tanışalım yeni baştan seninle Hatta benzeşelim birden Kristina Şu dünyaya bir kez gelinir demelere inat Yarın, hatta her gün, her sabah Yeniden bekleyeyim vapurda seni Rüzgar dağıtsın saçlarını bir daha, bir…
Artık gidelim buralardan uzakta bir yerlere İki göz odamız olsun penceresi mavi Mutfağında annemin pembe perdesi Mum ışığında dinlensin başımız Geniş bahçemizde güller serpilsin Çamlara yaslansın ardımız Erik ağacını severim güzel çiçekler açar Kayısı, şeftali de ha keza kokusuna doyulmaz Duvarlarda begonviller renk ahenk Bir köşede birkaç kuzu Bir iki de keçimiz koşuşturup…
Şubat sonunda bir gün Vakit akşamüstüne yakın Gök yüzünde kızıla bandırılmış maviler Deniz huysuzluğunu bırakmış Pembe akşamlara dalmış Elimizde simit peynir Önümüzde salaş kahveden demli bir çay Sahildeyiz Şükür ki hayattayız Deniz bir adım ötemiz neredeyse Ayaklarımız ha değdi ha değecek Martılar, yalı çapkınları uçuşup duruyor Karabataklar nasip peşinde Kediler etrafta telaşlı Bugün…
Dün senden hayli uzak bir yerlerde Her nasılsa elimde kalmış epeyce mahcup Nihayetinde tebessümü mahzun Son bir kare fotoğrafımıza bakarak Düşünüp durdum Esasında gözbebeğimde donmuştu resmin Bu dünya ancak sen varken vardı Gelip gitmiş onca zaman Hiçbir hatırayı silip atamadı gönlümden Hep sen vardın Hep sen Dün senden hayli uzak bir yerlerde…
En çok da akşamları esiyor yalnızlığın Velhasıl suale gerek yok Kısaca ölüm de gitsin Adı senden kalan yalnızlık Geceleri buralar çok sessiz Ay karanlık havalar ayaz İlmik ilmik işliyorum yüzünü karanlığa Bir ağlamalarını yapamadım Onu hiç düşünmemiştim zira En çok akşamları yanıyor yüreğim Sessizliği yırtan sadece benim çığlığım Velhasıl sual etmene gerek…
Seni ilk gördüğüm an Kıymetini sonradan öğrendiğim andı Onca çehre içinde belli ki benim gibi yalnızdın Yalnızlık neredeyse ruhumuza sinmişti Gözle görünür Hatta elle tutulurdu Oysa biz karanfiller ağlamasın demiştik Hadi gök gürlesin, ona razıyız İsterse kopup gitsin içimizdeki fırtınalar Yağmur pencereye nasıl vuracaksa öyle vursun Bir kez de olsun biz ıslanalım demiştik…
Zaman ki deli rüzgardan öte Neredeyse bir elli küsur sene geçmiş aradan Biz gavur Tomas’ın sokağında Altı köşe uçurup Top peşinde koşarken Sen eşikte oturur Etrafında irili ufaklı beş altı çocuğun Önünde fala kapanmış fincanın Kanaviçe işlerdin Sabah ilk vakitte ısırılmaktan morarmış etli dudaklarını Gülsem mi ağlasam mı diyen yüzünü görür Kalbinin sesini…