Zaman ki deli rüzgardan öte Nasıl da bir elli  küsur sene geçmiş aradan Ben Gavur Tomas’ın sokağında top peşinde koşardım Sen eşikte oturur önünde fala kapanmış fincanın Kanaviçe işlerdin   Sabah ilk vakitte ısırılmaktan morarmış etli dudaklarını Gülsem mi ağlasam mı diyen yüzünü görür Kalbinin sesini duyardık hatta Sen olmasan gün başlamazdı sanki   Kehribar…

    Epeyce bir sandal vardı denizde Dağılmışlardı sağa sola turkuaz sularda   Sıralanmış banklarda  hatta yerlere serpilmiş Yaşlısı genci, çoluğu çocuğu Zeytinyağlı dolması çayı, çöreği, böreği Nane, limon kokusu   Kimi heyecanlı,sevinçli Dalgın bakışlı bazısı hüzünlü Serseri bir sürü aşık En kötüsü de herhalde yalnızlık   Birkaç samur, tekir yılışan birkaç köpek Hepsi de…

  Şehirde hava buz gibi keskin Buğulanmış penceremin ardında gölgem ile baş başayım Rüzgarlar da çekip gitmiş nedense Bütün yaprakları dökülmüş ağaçların   Ağır adımlarla çıktığımız merdivenlerden Bir koşuda iniyoruz sanki Kuşluk vaktiymiş çocukluğumuz Ah, ah dediğimiz delikanlı çağımız   Gün batımına doğru bu gidiş bu savruluş  Gittikçe hızlanan bu kayboluş Defterin sayfaları doldu mu…