Her Eylül’de hüzünle beraber Hele bir de akşamların gri tonu düşünce sokağa Birlikte yürüdüğümüz kaldırımlarda kalır gözlerim Kuru yapraklar arasında ayak izlerin durur Ve hatta solgun renklerde de olsa gölgen Ne var ki ben her Eylül’de bu hazanı zaten yaşarım Sensizlik derin sessizlik içinde bir çığlığa dönüşür Rüzgâr alır götürür kuru yaprakları…
Dün gece rüyamda ikimiz Anasını kaybetmiş telaşlı yavru ceylanın peşinde Yamaç altı düz ovalarda koşturup durduk soluksuz Her yer gölge düşmez ormanlarla kaplıydı Gök gürültüsü vuruyordu yamaçlara düz ovalara Dallarına sımsıkı sarılmış yapraklar Anasını kaybetmiş ürkek yavru ceylan için ağlıyordu Dün gece hiç uyanmak istemediğim o rüyamda Gölge düşmez ormanlarla kaplı yamaç…
Hayatımız şöyle biraz hızlanarak Hüzünden payını almış hazana doğru giderken Kaybettiklerimizin yüreğimizi yakan ayak izleri Hemen yanı başımızda yaşama direniyor Birlikte geçirdiğimiz onca zamandan sonra Bir gün sensiz kalacağımı hiç düşünmemiştim doğrusu Şimdi bu kahredici yoksunlukla başa çıkmak Neredeyse imkânsızdan da öte bir şey Anladım ki hazana doğru giderken Yokluğuna alışmak karanlıktan…
Hiçbir şey yokluğun kadar acıtmadı içimi Zaten üçüncü mevkii bir vagondaydı yolculuğumuz Bir nefes almaya bile fırsatımız olmadı esasında Yakamıza yapışmış çaresizliğimizden kaçamadık Yokluğunun ağırlığını nasıl kaldırayım hiç bilemedim Nasıl yapacağımı sormak bir şeye yaramadı Zaten üçüncü mevkii bir vagondaydı yolculuğumuz Rüzgârlara kapılmış sessizliğe doğru gidiyor Kimsesiz ruhumuz Son/2024 …
Bir zamanlar sırtımızı yasladığımız bu dağlar Serde çocukluğumuz, ayağımızda yemeni Toz toprak içinde koşturduğumuz sokaklar Nihayet bir bakış kadar uzak mavi gökyüzü Hepsi bizim sanırdık Ruhumuzdaki karanlık izlere karışıp Ardımızda kaldılar Uzun bir konvoydu Bağırtılar, ağlaşmalar Analarının kucağında, sırtında perişan çocuklar Yaşlılar aciz, dahası umutsuzluk ötesinde Ardımızda bir dünya geçmişimiz Önümüzdeki yol…
Ardından düştüğüm yollarda biçareyim Sokaklardaki bütün duvarlarda senin resmin Gönlüm zaten senden geriye kalan yaralarla kaplı Nefes aldığım her an hatıralarına borçlu Dipsiz derinliklerde gözlerin Müptela olduğum eşsiz gülüşün yüreğimde kanıyor Beyhude avuntularım çaresiz kalmaya mahkûm Çıkmaz sokaklardan kurtulmam imkânsızdan öte Bahar yağmurları zamanı Bir ağaç altında olsam gölgen bende …
Bu nasıl bir tesadüf ki Bunca zaman geçti aradan Bir kez olsun karşılaşamadık seninle Yolunu gözlediğim penceredeki çerçeve hâlâ boş Nereye baksam orada yoksun Hasretin yüreğimde kor ateş zaten Kahrolası her gün biraz daha artıyor bilakis Anılarımızı tüketmeye ömrüm yetmeyecek bu belli Senden sonra ardımda kalan heyecan Kocaman bir hasret Kocaman…