Seni ilk gördüğüm an Kıymetini sonradan öğrendiğim andı Onca çehre içinde belli ki benim gibi yalnızdın Yalnızlık neredeyse ruhumuza sinmişti Gözle görünür Hatta elle tutulurdu   Oysa biz karanfiller ağlamasın demiştik Hadi gök gürlesin, ona razıyız İsterse kopup gitsin içimizdeki fırtınalar Yağmur pencereye nasıl vuracaksa öyle vursun Bir kez de olsun biz ıslanalım demiştik değil mi?   Sonraki günlerde nedense hiç yoktun Kayboldun gittin birden Ölesiye zaman bekledim seni Çağırmamıştın, bekle de dememiştin hatta Gözüm hep yollarda kaldı Belli belirsiz bir hayaldin nihayet Karanfiller ağladı bir köşede Bunu hiç bilemedik değil mi?     Yalnız ağaç/2016      

  Zaman ki deli rüzgardan öte Neredeyse bir elli  küsur sene geçmiş aradan Biz gavur Tomas’ın sokağında Altı köşe uçurup Top peşinde koşarken Sen eşikte oturur Etrafında irili ufaklı beş altı çocuğun Önünde fala kapanmış fincanın Kanaviçe işlerdin   Sabah ilk vakitte ısırılmaktan morarmış etli dudaklarını Gülsem mi ağlasam mı diyen yüzünü görür Kalbinin sesini duyardık hatta Sen olmasan gün başlamazdı zaten   Kehribar rengi gözlerin vardı Perçemi alnına dökülen saçların açık kahverengiydi Kadınlar akşam sabah dedikodunu yapardı Sen de boş durmazdın hani Şen kahkahaların duyulurdu öteki sokaklardan   Şimdi yoksun artık Duvarlardaki resimlerinden Sokakları kaplayan şen kahkahalarından Bir eser kalmadı Cemile teyze Bir tek yokluğunu anlatan Derin hüzünden başka   Yalnız ağaç/2016    

    Epeyce bir sandal vardı denizde Dağılmışlardı sağa sola turkuaz sularda   Sıralanmış banklarda  hatta yerlere serpilmiş Yaşlısı genci çoluğu çocuğu Zeytinyağlı dolması çayı çöreği böreği Nane limon kokusu   Kimi heyecanlı sevinçli Dalgın bakışlı bazısı hüzünlü Serseri bir sürü aşık En kötüsü de herhalde yalnızlık   Birkaç samur tekir yılışan birkaç köpek Hepsi de pek sevimli namussuz şeyler Otu böceği çiçeği Salınmış ağacın yaprağı   Deniz dingindi Biz heyecanlıydık Deniz gülümsüyordu Biz gülümsüyorduk Rüzgar gülümsüyordu Herkes, her şey gülümsüyordu   Birkaç kişi eğilsin baş tarafından Fısıldasınlar kulağıma Öldüğüm gün Denizin rengini     Yalnız ağaç/2016    

  Şehirde hava buz gibi keskin Buğulanmış penceremin ardında Gölgem ile baş başayım Rüzgarlar da çekip gitmiş nedense Bütün yaprakları dökülmüş ağaçların   Ağır adımlarla çıktığımız merdivenlerden Bir koşuda iniyoruz sanki Kuşluk vaktiymiş çocukluğumuz Ah, ah dediğimiz delikanlı çağımız   Gün batımına doğru bu gidiş bu savruluş  Gittikçe hızlanan bu kayboluş Defterin sayfaları doldu mu yoksa   El ele tutuştuğumuz sevgililerimiz Ve hatta dostlarımızdan da eser kalmadı Konuşacak birini bulmak zorlaştı neredeyse Herkes bir yerlerde herkes kendi derdinde Yalnız bir ağacım ben Şehirde hava buz gibi keskin         Yalnız ağaç/2016    

  Düşlüyorum Herkes gitsin bir sen kal bana Üç şiir beş şarkı patlatalım seninle Hava puslu olsun ay rüyada Dalıp kaybolsun hatta Bulutların arasında   Ay aydınlık ağaçlar diri Yağmur çiseliyor Dallarında yapraklar ağlıyor Martılar ötüyor etrafta bak Kısacası ahali yerli yerinde Sen neredesin peki Her yanım karanlık         Yalnız ağaç/2016    

  Onu dün bir zeytin ağacının altına bıraktım Üzerine en sevdiğim koku sinmişti bilakis Her şeyi de en çok onda sevmiştim zaten Ölüm gibi   Guruba epeyce bir vakit varken hâla Sonbahar mevsimindeyiz keza Küçük yağmurlar düşüyor toprağa Ana ile kavuşan yavrusu gibi   Sarıp sarmalanmış boydan boya beyazlara Her rengi severdi esasen o ayrı Yine de bir başka tutkuluydu beyaza Gözündeki nakış gibi   Onu dün bir zeytin ağacının altına bıraktım Kurulmuş hakkımızda önceden hain pusu Ne yapsan boşuna Ölüm gibi Ölüm gibi       Yalnız ağaç/2016    

  Yılın en güzel mevsiminde ikimiz yalnızdık Saat gecenin dördüydü Ve her yer maviydi   Gece fırtınalara gebeydi Yüzümüzde belirgin bir tebessüm vardı Bilinmezlerde değildik zira ikimiz yalnızdık Saat gecenin dördüydü Karanlığa inat ay sarı bir gül gibi aydınlıktı   Gideceğimiz bir başka yerimiz mi var sanki? Akşama işin bitince yine geliver Dün gibi yılın en güzel mevsimindeyiz Gel gece ile şafağın ortasında kalalım Bahçede erik ve limon ağacı     Yalnız ağaç/2016      

  Mevsimlerden birinde Gününü sorma ben de bilemiyorum Yakın ya da uzak bir sabah Yedi elli  treni bensiz hareket edecek Çiçeklerim susuz kalıp boyunlarını bükecekler Akşam sahilde de olamayacağım Anlayacaksın   Sessiz sedasız ve dahi derinden Ölüm sinmiş bedenime gizlice Bilirsin sancısız kanamaz yürekler Gidiyorum artık sevgilim hoşça kal Çiçeklerim boynunu bükecekler herhalde Akşam sahilde olamayacağım Anlayacaksın           Yalnız ağaç/2016  

  Seni tanıdığım günün üzerinden Uzunca bir zaman geçse de hâlâ dün gibi Çok olmasa da birkaç kare fotoğraf An be an anılar  ne varsa hepsi aklımda   El ele yürüdüğümüz sahil Deniz mehtap ve yıldızlar Bilumum kuşlar Seni tanıyan seni bilen her şey Değeri yüksek izahtan yoksun   Evimizi nergislerle donattım bir  köşede erguvanlar Nasılda mutluyum yanında düşün Zamanıdır zahir birazdan kapıyı çalacaksın Hadi gel Geleceksen bir an önce gel   Hiç korkma üşenme gözlerini ayırmadan bak Bu yürek yangını niçin Bu özlem bu hıçkırıklar kimin Bu sevdanın burada işi ne   Usandım beklemekten Kirpiklerim hâlâ ıslak Birazdan kapıyı çalacaksın Hadi gel Geleceksen bir an önce gel       Yalnız ağaç/2016    

  Hadi bize eyvallah deyip Günün ilk ışıkları ile insek  sahile Koklasak yosun kokularını denizin Birkaç martının sesini alsak içimize   Bir bankta uzatıp ayaklarımızı Sevmenin hikayesini yazsak yeniden Hiç konuşmasak hiçbir şeyden söz etmesek Uzaklara baksak öylece Uzaklara sadece   Sevmek dedim de Seni tanıdığım gün geldi aklıma Ne de zormuş yoksunluk  ne bıkkınlıkmış Gökyüzü nasılda simsiyahmış Gözlerimin renginde   Hadi bize eyvallah deyip inelim sahile seninle Günü önemli değil saati de ne fark eder Bu engin güzellik bu zarafet salınsın denizin ortasında Yüzümüzde sadece aydınlık     Yalnız ağaç/2016