• ÜYE GİRİŞİ
Home / Şiirleri / Son

Son

 

 

Bir zamanlar sırtımızı yasladığımız bu dağlar

Serde çocukluğumuz, ayağımızda yemeni

Toz toprak içinde koşturduğumuz sokaklar

Nihayet bir bakış kadar uzak mavi gökyüzü

Hepsi bizim sanırdık

Ruhumuzdaki karanlık izlere karışıp

Ardımızda kaldılar

 

Uzun bir konvoydu

Bağırtılar, ağlaşmalar

Analarının kucağında, sırtında perişan çocuklar

Yaşlılar aciz, dahası umutsuzluk ötesinde

Ardımızda bir dünya geçmişimiz

Önümüzdeki yol ise geri dönülmez

Ve hatta bilinmez bir sonsuzluktu

 

Yüreğimize hançer misali saplanan acıların izi bitmiyor

Hele ki hüznü barındıran bir ayrılık varsa içinde

Gözlerimde hiç silinmeden duran bu resim nedir 

Koşup giderken bir bilinmeze doğru

Askerin belinde babamın göz nuru siyah kemeri

Ardımdan bakan anamın yüzünde bitmek bilmez hüznü

Kucağında henüz yaş almamış kardeşim

Bana elveda diyen derin son bir kez bakışı

 

 

Son/2024